Bonjouur!

Hier ben ik weer, sneller dan normaal!

Het is nu twee weken geleden dat ik mijn vorige blog heb geschreven, maar ik vond het toch weer tijd voor een nieuw blog.

Nadat ik wist dat het de parasiet was die mij zo ziek maakte en ik er voor werd behandeld ging het beter, stukken beter zelfs en dat was zo fijn! Zondag was de eerste dag dat ik me echt weer goed voelde, het was ook een topdag. ‘S ochtend om half 6 ging mijn wekker al, want we gingen die dag zwemmen met dolfijnen en dat was gaaaf. Het was echt onwerkelijk om deze beestjes van zo dicht bij te zien, echt dol fijn (ha ha). Tegen een uur of 10 waren we uitgezwommen en zijn we met zijn alleen een broodje gaan eten in Cascavelle. Ook dit zonder problemen, het was gewoon gezellig en ik had geen moment last van mijn buik. In de middag hebben we met zijn allen aan het zwembad gelegen tot ik naar Franse les moest. Na de Franse les mocht ik nog een gitaarlesje geven, heel leuk! We sloten de dag ook samen af buiten bij het zwembad. Maandag was de eerste dag dat ik weer zonder problemen kon werken. Om 7 uur gaat mijn wekker, even omkleden, lange broek aan, haren in een vlecht, wat eten, klaarmaken en gaan. De bus komt op ongeregelde tijden, dus meestal loop ik rond kwart voor 8 weg om zeker te weten dat ik op tijd ben. Eenmaal aangekomen in la Valette loop ik meteen richting de nursery. ‘S ochtends begroet iedereen elkaar eerst met 2 kussen, jaa 2, niet 3! Eigenlijk ook veel logischer, waarom geven wij er altijd 3? Daarna moet ik me omkleden. Ik heb een wit jurkje aan, dat een beetje lijkt op een doktersjas en een wit doekje over mijn hoofd om mijn haar te bedekken. Dan is het etenstijd “merci mama, merci papa, pour se repas” zingen alle kindjes in koor. De kindjes van 2 en 3 kunnen zelf eten, maar de echte kleintjes moeten we natuurlijk helpen met eten. Na het eten gaan de kindjes handen wassen en tandenpoetsen en dan mogen ze televisie kijken. Daar heeft niet iedereen altijd zin in, ze zitten vol energie en rennen maar het liefst rond of dansen op de muziek van de film. De rest van de dag wordt de groep in kleinere groepjes verdeeld, op leeftijd. Het verschilt iedere dag wat ze dan gaan doen, soms lekker buitenspelen, soms binnen puzzelen, maar ook komt er iedere donderdag een muziekleraar, dus dan hebben ze een uurtje muziek. Na het middag eten worden alle kindjes gewassen en gaan ze even slapen. Dit is echt te schattig. In de tussentijd wordt het schooltje schoongemaakt en is er een kleine vergadering. Wanneer de kindjes wakker worden gaan ze spelen. Daarna kan ik weer naar huis. Even met de taxi, dan in de bus en daar zijn we weer. Op de dagen dat ik me goed genoeg voel loop ik meteen door naar het strand om even gezellig de dag te bespreken met een paar vriendinnen en nog even wat zon mee te pakken, ik wil thuis natuurlijk wel iedereen jaloers kunnen maken met mijn bruine kleurtje. Tegen de avond kijken we soms zonsondergang of springen we nog eens het zwembad in. Even wat koken, eten en naar bed.

Dit ging precies 5 dagen goed. Donderdag avond was het weer zover. We zouden met de groep gaan eten bij een familie hier in Mauritius, dit doen we iedere donderdag, maar helaas had ik opeens weer last van mijn buik. Dit werd alleen maar meer en meer, ik kon vrijdag weer niet werken en zaterdag ook niet mee op het boot tripje. Er waren een paar dingen die ik volgens mijn arts in de gaten moest houden, dit deed ik ook en vertrouwde het niet. Maandag heb ik toch weer contact opgenomen, ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Dinsdag vroeg in de ochtend was ik al onderweg naar Clinique Darné en hier mocht ik ook meteen blijven. ‘Shit’ denk je dan, al vond ik het aan de andere kant ook prima, het werd tijd dat er eens verandering in de zaak kwam. Ik was best zwak, daarom kreeg ik de eerste 2 dagen een infuus met water, suiker, zout en medicatie. Eigenlijk liet ik het allemaal maar een beetje over me heen komen. Woensdag vroeg in de ochtend had ik de kijkoperatie. Deze is goed verlopen. Toen ik wakker werd uit de narcose zag ik allemaal mensen om me heen, ik had geen flauw idee waar ik was, ik viel weer in slaap en werd wakker op mijn kamer, weer volledig gedesoriënteerd. Dat was best even naar, ik was helemaal alleen en had geen idee waar ik was en waarom. Verder mag ik niet klagen, ik voel me dan wel slecht, maar het is allemaal heus zo erg nog niet. Zo verlies ik kilo’s als sneeuw voor de zon zonder naar de sportschool te gaan, de droom van elke vrouw. Eten en drinken wordt je aangebracht, zelfs om 5 uur ‘s ochtends staat er al een kopje thee voor je klaar. Daarna hoef je je niet druk te maken over je kleding keuze, je ligt de hele dag in je bed te chillen in een mooi wit OK hemd. Ook krijg je van die leuke kleine gratis shampoo en douchegel om vervolgens niet te gebruiken en stiekem in je tas mee naar huis te nemen. Ohja en die narcose, hoorde ik later van mijn arts, vond ik blijkbaar ook zo slecht nog niet. Al kan ik me dit helaas niet meer herinneren. Zo zie je maar weer, zo slecht heb ik het nou ook weer niet. Al vraag ik de volgende keer om een kamer met zeezicht in plaats van parkeerplaats.

In het ziekenhuis had ik internet en zo kon ik gelukkig gewoon met mijn ouders en vriendinnen bellen en appen. Dat was echt heel fijn. Nu ik het er toch over heb, wil ik even aan iedereen laten weten wat voor een geweldige vriendinnen ik heb en hoe blij ik ben met deze groep meiden. Vanaf het moment dat ik ze een bericht heb gestuurd met daarin wat er aan de hand was, hebben ze me iedere paar uur wel gevraagd hoe het met mij was en wat er verder ging gebeuren, terwijl zij eigenlijk zelf gewoon lekker carnaval aan het vieren waren. Anouk belde me zelfs meteen toen ik liet weten dat het niet zo goed ging en nam me nog even mee de zaal in zodat ik iedereen even gedag kon zeggen. Echt meiden, ik heb het jullie al gezegd maar jullie krijgen allemaal een hele dikke knuffel van mij zodra ik de kans krijg, jullie zijn toppers! Pap en mam kan ik ook iedere dag bellen en dat is heel fijn, toch weet ik dat zij het liefst hier zouden willen zijn en dat vind ik natuurlijk vervelend. Het is nooit fijn om te horen dat het eens niet zo lekker gaat, maar nu ben ik ook nog eens best ver weg en kunnen ze weinig voor me doen. Daarom wil ik ook even een oproepje doen; Mocht je de gelegenheid hebben, ga even bij ze op de koffie en maak wat leuke grapjes, daar houden ze van. We hebben best lekkere koffie thuis dus dat is een win-winsituatie!

Ik ben sinds 3 dagen weer thuis in Flic en Flac, de uitslagen van de kijkoperatie waren goed, er is niks ernstigs aan de hand. Ik heb nieuwe medicatie gekregen. Het gaat nog niet zo goed met mij, maar ik hoop dat de medicatie snel aan zal slaan en ik de laatste 2 weken nog aan mijn project kan werken op het schooltje en misschien nog wat toffe dingen kan doen.

Tot snel!

Marieke