Bonjouur mes amis!

Nu vanuit het prachtige Mauritius.

Mauritius gaat tot zover, tja.. niet helemaal zoals gepland, ik zal even uitleggen waarom.

Het was zover, ik moest Australië verlaten en dat was toch wel even jammer. Je laat een plek achter met zo veel herinneringen en leuke mensen, raar idee. Gelukkig wist ik dat ik naar een andere mooie plek zou gaan met een nieuw doel, een heel nieuw avontuur! Dat maakte het allemaal minder erg. Ik stapte het vliegtuig in en daar ging ik dan, alleen op een verre reis. Deze reis ging helaas niet zo als gepland. Onderweg heb ik met een aantal tegenslagen moeten dealen en op zo’n moment zou het dan toch fijner zijn om nog iemand naast je te hebben. In het laatste vliegtuig werd het goedgemaakt. Na een tijd gewacht te hebben liep ik richting het vliegtuig, bij de check in werd opeens mijn ticket veranderd, ik snapte er niks van. Toen bleek dat mijn stoel dubbel was geboekt en ik opeens een upgrade kreeg naar business class! hou op zeg!! Als je het hebt over pure luxe, jeeezus. Ze kwamen zelfs om de paar uur aan met warme doekjes, ik heb me gek gelachen. Naast mij ook de stewards, want ik zat daar maar onwijs enthousiast te zijn over ieder klein ding dat mogelijk was met mijn vliegtuigstoel, het had zelfs een massage stand. Zit je dan als simpele backpacker uit Vragender tussen alle zakenmensen.

Eenmaal in Mauritius aangekomen werd ik opgepikt door mijn landlord en naar mijn huis gebracht. Ik deel een verdieping met twee andere meiden en heb mijn eigen kamer. Toen ik uit de auto kwam probeerde ik me op mijn beste Engels voor te stellen aan een aantal huisgenoten die buiten zaten. Bleken ze allemaal Nederlands te zijn. Ze vroegen of ik nog even wat kwam drinken voor ik mijn tas uit ging pakken. “Ja natuurlijk!”, na 3 dagen zonder slaap is een drankje zeker een goed idee. Tegen een uur of 8 ‘s avonds ben ik naar bed gegaan.

De volgende ochtend moest ik er weer op tijd uit want ik moest naar mijn eerste Fransles. Mijn lerares is een erg leuke vrouw en ze geeft les op een hele leuke manier, anders dan ik gewend ben. Ze geeft de lessen aan huis en om daar te komen moet ik eerst een half uurtje in de bus en dan nog een stukje lopen. Toen merkte ik ook meteen het verschil in cultuur. Er zijn hier geen bustijden, je moet maar gewoon wachten tot er een bus komt en hopen dat die naar de plek gaat waar jij heen wilt. Ook is het verre van de bussen die ik was gewend in Australië en Nederland, ik vind het echt heel tof! Ook voelde ik me de eerste paar dagen erg aangekeken en dit vond ik niet zo fijn. Je kunt hier ook niet zomaar met je buiktruitje over straat, nouja het zou wel kunnen maar dan heb je een hele horde mannen achter je aan. Het is maar net wat je wilt natuurlijk.

Ook zonder buiktruitje kun je hier nog wel eens scoren, zo ben ik onderhand ook al twee keer ten huwelijk gevraagd. Het gevoel was niet helemaal wederzijds, dus ik had het voor zover toch maar even afgewezen. Mensen zijn hier, naast een paar vervelende mannen, erg vriendelijk. Ze helpen graag en zijn heel open.

Na de eerste week werd ik helaas een beetje ziek, ofnouja, 40 graden koorts, balen dacht ik, maar dat komt wel weer goed. Dat kwam het ook, dus kon ik verder met het verkennen van het eiland, mijn Frans lerares nam me mee naar Port-Louis de hoofdstad van dit eiland. Daar heb ik mijn gitaar gekocht, ik kon het echt niet meer missen. Aangezien de dochter van mijn Frans lerares graag gitaar wilden leren spelen, mag ik het meisje soms eens een gitaarles geven, heel leuk! Na de tweede week was het helaas weer raak, dit keer een keelontsteking en een gezicht vol blaren. Na wat medicijnen werd dit gelukkig ook weer beter.

Toen was het zover, ik mocht eindelijk beginnen met de introductie week. Er zijn 4 verschillende plekken waarop ik kan werken; 2 plekken in Albion, 1 voor jonge kindjes en 1 voor wat oudere kinderen, een speeltuin/moestuin buiten Albion en een school voor jonge kinderen in la Valette. Maandag begonnen we met een gesprek met de directeur.. of directrice, ik kan me herinneren dat er ooit eens een hele discussie is geweest over het feit dat vrouwen ook gewoon directeur genoemd mogen worden maargoed, ze vertelde ons van alles over alle onderwijssystemen in Mauritius en over Mauritius zelf. Erg interessant, maar ook wel een beetje saai. Daarna mochten we naar huis.

Dinsdag was iedereen vrij, want het was Chinees nieuwjaar. Mauritius is een eiland met zeven verschillende culturen, waar Chinees er 1 van is. Op deze vrije dag hebben we een berg beklommen; La Pouche. Het gingminder gemakkelijk dan ik dacht, maar het was prachtig! Ik dacht dus dat ik die dag de top al had bereikt, maar dat was zeker niet waar. Toen ik thuis kwam sprong ik onder de douche en daarna werd ik opeens naar buiten geroepen. Ik dacht ‘wat nou weer’. Er hing een kaartje voor mij aan het hek en toen ik deze las sprongen pap en mam opeens tevoorschijn!! (Eigenlijk ietsje te vroeg, want op het kaartje stond dus dat ze me op kwamen zoeken, maar met dat dyslectische leestempo van mij was ik daar nog niet eens.) Ik heb een dag met hartslag 1000 rondgelopen van de schrik maar wat een onwijs geweldige verrassing, ik had ze zo gemist!

Tijdens mijn introductie week was het weer raak, bijna iedere avond lag ik misselijk en met buikpijn in bed. Het was fijn dat pap en mam er op dat moment waren. Je hebt dan maar het liefst eigen mensen om je heen. Ook minder fijn natuurlijk, want ik had graag wat meer leuke dingen met ze willen doen. Na de introductie week gingen pap en mam ook weer naar huis, dat was heel gek, maar dit keer duurt het niet lang meer voor ik ze weer zie “tot over 6 weekjes!”.

Ook moest ik in deze week kiezen waar ik heen ging. Op de dag dat ik moesten kiezen was ik weer ziek. Gelukkig kon ik dit daarom een dag later doen. De introductie week was indrukwekkend. We konden op alle plekken een dag individueel meedraaien, maar gingen ook op een aantal huisbezoeken. Samen met een social worker ging ik mee naar een groot meiden huis, deze 8 meiden woonden hier omdat ze niet meer thuis konden zijn. Een paar meiden vertelden me hun verhaal, ik vond dit heftig om te horen. Er waren ook een paar meiden die het helemaal niks vonden dat ik bij hen op bezoek kwam, wat ik ontzettend goed begrijp, ik vraag me af wat ik er zelf van zou vinden. Ook gingen we naar een wijk in Albion, dit was 2 dagen later. De huizen waren gemaakt van platen, met een doekje als deur. De zwerfhonden liepen hier zo naar binnen en weer naar buiten. Bij het eerste adresje mochten we wat gedoneerde babyspulletjes brengen. “And this is the mother of the baby” toen kwam er een meisje van 15 aanlopen. Dit is in Mauritius ook geen normale leeftijd om een kind te krijgen, maar het komt wel erg vaak voor. Bij de klasjes waar ik meedraaide zijn het vaak jonge meiden die hun kindjes komen brengen en halen.

Uiteindelijk moesten we dus kiezen. Ik heb gekozen de aankomende 5 weken mee te draaien op de CED in La Valette. Een CED is een kinderschool voor kindjes van 3 maanden tot 5 jaar. Deze school is verdeeld in 2 groepen. 3 maandjes tot 3 jaar en 3 jaar tot 5 jaar. Ik ga werken met kindjes van 3 maanden tot 3 jaar. Dit had ik eerst juist niet voor ogen, maar na een dagje te hebben meegedraaid wilde ik hier niet meer weg. Ik vind de leidsters ontzettend aardig en ik kan mijn Frans goed met hen oefenen. De kindjes vind ik echt geweldig, ze kunnen zich soms gedragen alsof ze de zin van het leven al hebben begrepen, maar tegelijkertijd rennen ze instabiel rond in hun luiertjes.

La Valette is een bijzonder dorp, je kunt met de bus tot aan Bamboo, een ander dorp, wanneer je daar uitstapt is er 1 hele lange weg naar een klein afgelegen dorpje, dat dus La Valette is. Deed me toch denken aan mijn eigen mooie dorpje Vragender. Er wordt nog wel eens naar gesproken over La Valette, wat ook best te begrijpen is. Het is namelijk een dorp waar alleen mensen wonen die het niet erg breed hebben. Meer dan 40% van de dorpelingenwonen hier omdat ze in aanraking zijn geweest met de politie en er is veel criminaliteit in dit dorp. De huizen zijn niet erg groot, kapot en er wonen vaak te veel mensen samen in 1 huis. Ik mag hier ook eigenlijk niet alleen over straat. “Waarom kies je dan in godsnaam voor deze plek”. Nou dit trok mij juist, ik vind het prachtig dat er in een dorp als dit, toch een erg mooie school wordt gebouwd waar alle kinderen krijgen wat ze nodig hebben en iedereen gelijk behandeld wordt. Ze geven deze kinderen ook een kans! De school is in vergelijking met de huizen prachtig! Een heel nieuw gebouw, met kleurrijke schildering op de muren en mooie nieuwe speeltoestellen. Ik vind het een eer dat ik op zo’n mooie plek mag werken voor een paar weken. Meteen was ik blij met mijn keuze, voor mijn gevoel kon ik ook echt wat doen hier en liep ik niet in de weg. Donderdag was het een prachtige dag, Valentijnsdag, dat is hier toch wat groter dan in Nederland. De leidsters vroegen ook heel blij aan mij of ik nog een kaart had gestuurd naar mijn vriend. “hahah ik heb geen vriend hoor“ zei ik in mijn beste Frans. Nou toen werd ik me toch aangekeken, alsof ik in principe al geen kans meer had, want wat? 19? En nog geen vriend?! Jeetje.. dat vonden ze toch wel even bizar. Duss.. mocht er iemand interesse hebben doe me even een berichtje I’m running out of time! Aan het einde van deze dag werd ik helaas weer ziek, zo misselijk als een hond en mijn buik deed erg veel pijn, ik kon alleen maar blijven lopen, als ik stil zat werd ik weer naar. Wel vroeg ik me af of het echt ziek was of gewoon de spanning voor alle valentijnsbrieven die thuis op de mat zouden liggen. (Sorry, dat was het laatste valentijnsgrapje) Al snel bedacht ik me dat ik waarschijnlijk gewoon weer ziek was en ik was er echt helemaal klaar mee. Ik vind het werk zo leuk, dit wil ik echt niet missen.

Toen ben ik toch maar eens een huisarts op gaan zoeken, er is dus een Nederlandse arts op dit eiland, heel fijn! In het Engels zou ik me ook wel redden, maar in je eigen taal voelt het net wat vertrouwder en weet je ook zeker dat de arts snapt wat jij bedoelt en andersom. Wat bleek nou, ik heb hier dus waarschijnlijk meteen in de eerste week een parasiet opgelopen. Deze parasiet heeft mij in eerste instantie ziek gemaakt, maar heeft ook mijn maag kapot gemaakt. Er zitten dus allemaal zweertjes in mijn maag waardoor alles wat ik eet pijn doet. Verklaart een hele boel. Ik heb nu antibiotica voor een week tegen de parasieten en tabletten voor het herstellen van mijn maag voor een maand. Heel fijn dat het nu eigenlijk beter wordt, maar dat betekent dus ook een maand geen alcohol. Mijn huisgenoten hebben me al finaal uitgelachen en gebruiken ook iedere gelegenheid om mij nog eens voor gek te zetten. Dankjewel maten, heel tof!

Om zeker te weten dat er verder niks aan de hand is moest ik ook nog even bloedprikken. Nou, voor iedereen die mij goed kent was waarschijnlijk de vorige zin al hilarisch, maar oh oh wat een drama. Als ik dus ergens een hekel aan heb zijn dat naalden, ik word al naar van het woord alleen. Vorig jaar dacht ik er toch aardig overheen te zijn, maar no worries jullie kunnen weer lachen, want mijn fobie is weer helemaal terug. Stoer als ik ben ahum, stond ik in de rij te wachten tot ik aan de beurt was. “Oh miss don’t worry it’s okay”. Jaja, dat was het dus niet. Ik kwam alleen het kamertje binnenlopen en zag al een paar buisjes bloed staan waar ik spontaan de rillingen van kreeg. Wat ze in Nederland doen is heel slim, ze vertellen mij niet waneer ze de naald in mijn arm duwen. Nou hier vonden ze dat een heel goed plan “yes it’s in your arm now, do you still feel okay? Yes a few more seconds miss” nou HOUD JE MOND man. Natuurlijk lag ik nog geen minuut later voor de grond. Verstandig is dan om mij even te laten liggen, maar nee hoor “miss you need to stand up, stand up please” wat een drama, erg leuk. Gelukkig kon een van mijn huisgenoten mij op komen halen. Nu lig ik weer in bed met een prachtige witte pleister als aandenken op mijn arm.

Vandaag zijn alle scholen gesloten wegens de hevige regenval, scheelt ontzettend, kan ik even bijkomen. Morgen mag ik weer terug naar de kindjes en daar heb ik super veel zin in. Wonder boven wonder waren vanmiddag de resultaten van de bloedtest ook al binnen. Een aantal waarden waren te laag, dit heeft mij waarschijnlijk ook zo misselijk gemaakt. Deze waarden waren te laag door ten eerste het tropische klimaat hier en ten tweede de parasieten in mijn lichaam, die zorgden ervoor dat deze stoffen ook moeilijk aan te vullen waren.

Het is echt fijn om dit allemaal te weten, vanaf nu kan het dus alleen maar de goede kant op gaan. Voor de aankomende 4 weken heb ik nog een heel aantal uitjes gepland staan en daar kan ik dus nu ook volop aan deelnemen en van genieten. Vooral het zwemmen met de dolfijnen kijk ik erg naar uit, maar ook gaan we nog op een aantal boottripjes en naar een safaripark in de buurt. Al bijna 6 maanden ben ik onderweg en ik heb nu nog maar 4 weken te gaan.. bizar! Ik ga nog even goed genieten van de 30 graden hier en zie jullie weer over 4 weekjes in de Hollandse kou!

Au revoir!

Marieke