Trouble in Paradise

Bonjouur!

Hier ben ik weer, sneller dan normaal!

Het is nu twee weken geleden dat ik mijn vorige blog heb geschreven, maar ik vond het toch weer tijd voor een nieuw blog.

Nadat ik wist dat het de parasiet was die mij zo ziek maakte en ik er voor werd behandeld ging het beter, stukken beter zelfs en dat was zo fijn! Zondag was de eerste dag dat ik me echt weer goed voelde, het was ook een topdag. ‘S ochtend om half 6 ging mijn wekker al, want we gingen die dag zwemmen met dolfijnen en dat was gaaaf. Het was echt onwerkelijk om deze beestjes van zo dicht bij te zien, echt dol fijn (ha ha). Tegen een uur of 10 waren we uitgezwommen en zijn we met zijn alleen een broodje gaan eten in Cascavelle. Ook dit zonder problemen, het was gewoon gezellig en ik had geen moment last van mijn buik. In de middag hebben we met zijn allen aan het zwembad gelegen tot ik naar Franse les moest. Na de Franse les mocht ik nog een gitaarlesje geven, heel leuk! We sloten de dag ook samen af buiten bij het zwembad. Maandag was de eerste dag dat ik weer zonder problemen kon werken. Om 7 uur gaat mijn wekker, even omkleden, lange broek aan, haren in een vlecht, wat eten, klaarmaken en gaan. De bus komt op ongeregelde tijden, dus meestal loop ik rond kwart voor 8 weg om zeker te weten dat ik op tijd ben. Eenmaal aangekomen in la Valette loop ik meteen richting de nursery. ‘S ochtends begroet iedereen elkaar eerst met 2 kussen, jaa 2, niet 3! Eigenlijk ook veel logischer, waarom geven wij er altijd 3? Daarna moet ik me omkleden. Ik heb een wit jurkje aan, dat een beetje lijkt op een doktersjas en een wit doekje over mijn hoofd om mijn haar te bedekken. Dan is het etenstijd “merci mama, merci papa, pour se repas” zingen alle kindjes in koor. De kindjes van 2 en 3 kunnen zelf eten, maar de echte kleintjes moeten we natuurlijk helpen met eten. Na het eten gaan de kindjes handen wassen en tandenpoetsen en dan mogen ze televisie kijken. Daar heeft niet iedereen altijd zin in, ze zitten vol energie en rennen maar het liefst rond of dansen op de muziek van de film. De rest van de dag wordt de groep in kleinere groepjes verdeeld, op leeftijd. Het verschilt iedere dag wat ze dan gaan doen, soms lekker buitenspelen, soms binnen puzzelen, maar ook komt er iedere donderdag een muziekleraar, dus dan hebben ze een uurtje muziek. Na het middag eten worden alle kindjes gewassen en gaan ze even slapen. Dit is echt te schattig. In de tussentijd wordt het schooltje schoongemaakt en is er een kleine vergadering. Wanneer de kindjes wakker worden gaan ze spelen. Daarna kan ik weer naar huis. Even met de taxi, dan in de bus en daar zijn we weer. Op de dagen dat ik me goed genoeg voel loop ik meteen door naar het strand om even gezellig de dag te bespreken met een paar vriendinnen en nog even wat zon mee te pakken, ik wil thuis natuurlijk wel iedereen jaloers kunnen maken met mijn bruine kleurtje. Tegen de avond kijken we soms zonsondergang of springen we nog eens het zwembad in. Even wat koken, eten en naar bed.

Dit ging precies 5 dagen goed. Donderdag avond was het weer zover. We zouden met de groep gaan eten bij een familie hier in Mauritius, dit doen we iedere donderdag, maar helaas had ik opeens weer last van mijn buik. Dit werd alleen maar meer en meer, ik kon vrijdag weer niet werken en zaterdag ook niet mee op het boot tripje. Er waren een paar dingen die ik volgens mijn arts in de gaten moest houden, dit deed ik ook en vertrouwde het niet. Maandag heb ik toch weer contact opgenomen, ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Dinsdag vroeg in de ochtend was ik al onderweg naar Clinique Darné en hier mocht ik ook meteen blijven. ‘Shit’ denk je dan, al vond ik het aan de andere kant ook prima, het werd tijd dat er eens verandering in de zaak kwam. Ik was best zwak, daarom kreeg ik de eerste 2 dagen een infuus met water, suiker, zout en medicatie. Eigenlijk liet ik het allemaal maar een beetje over me heen komen. Woensdag vroeg in de ochtend had ik de kijkoperatie. Deze is goed verlopen. Toen ik wakker werd uit de narcose zag ik allemaal mensen om me heen, ik had geen flauw idee waar ik was, ik viel weer in slaap en werd wakker op mijn kamer, weer volledig gedesoriënteerd. Dat was best even naar, ik was helemaal alleen en had geen idee waar ik was en waarom. Verder mag ik niet klagen, ik voel me dan wel slecht, maar het is allemaal heus zo erg nog niet. Zo verlies ik kilo’s als sneeuw voor de zon zonder naar de sportschool te gaan, de droom van elke vrouw. Eten en drinken wordt je aangebracht, zelfs om 5 uur ‘s ochtends staat er al een kopje thee voor je klaar. Daarna hoef je je niet druk te maken over je kleding keuze, je ligt de hele dag in je bed te chillen in een mooi wit OK hemd. Ook krijg je van die leuke kleine gratis shampoo en douchegel om vervolgens niet te gebruiken en stiekem in je tas mee naar huis te nemen. Ohja en die narcose, hoorde ik later van mijn arts, vond ik blijkbaar ook zo slecht nog niet. Al kan ik me dit helaas niet meer herinneren. Zo zie je maar weer, zo slecht heb ik het nou ook weer niet. Al vraag ik de volgende keer om een kamer met zeezicht in plaats van parkeerplaats.

In het ziekenhuis had ik internet en zo kon ik gelukkig gewoon met mijn ouders en vriendinnen bellen en appen. Dat was echt heel fijn. Nu ik het er toch over heb, wil ik even aan iedereen laten weten wat voor een geweldige vriendinnen ik heb en hoe blij ik ben met deze groep meiden. Vanaf het moment dat ik ze een bericht heb gestuurd met daarin wat er aan de hand was, hebben ze me iedere paar uur wel gevraagd hoe het met mij was en wat er verder ging gebeuren, terwijl zij eigenlijk zelf gewoon lekker carnaval aan het vieren waren. Anouk belde me zelfs meteen toen ik liet weten dat het niet zo goed ging en nam me nog even mee de zaal in zodat ik iedereen even gedag kon zeggen. Echt meiden, ik heb het jullie al gezegd maar jullie krijgen allemaal een hele dikke knuffel van mij zodra ik de kans krijg, jullie zijn toppers! Pap en mam kan ik ook iedere dag bellen en dat is heel fijn, toch weet ik dat zij het liefst hier zouden willen zijn en dat vind ik natuurlijk vervelend. Het is nooit fijn om te horen dat het eens niet zo lekker gaat, maar nu ben ik ook nog eens best ver weg en kunnen ze weinig voor me doen. Daarom wil ik ook even een oproepje doen; Mocht je de gelegenheid hebben, ga even bij ze op de koffie en maak wat leuke grapjes, daar houden ze van. We hebben best lekkere koffie thuis dus dat is een win-winsituatie!

Ik ben sinds 3 dagen weer thuis in Flic en Flac, de uitslagen van de kijkoperatie waren goed, er is niks ernstigs aan de hand. Ik heb nieuwe medicatie gekregen. Het gaat nog niet zo goed met mij, maar ik hoop dat de medicatie snel aan zal slaan en ik de laatste 2 weken nog aan mijn project kan werken op het schooltje en misschien nog wat toffe dingen kan doen.

Tot snel!

Marieke

Bye Australië en Bonjour Mauritius

Bonjouur mes amis!

Nu vanuit het prachtige Mauritius.

Mauritius gaat tot zover, tja.. niet helemaal zoals gepland, ik zal even uitleggen waarom.

Het was zover, ik moest Australië verlaten en dat was toch wel even jammer. Je laat een plek achter met zo veel herinneringen en leuke mensen, raar idee. Gelukkig wist ik dat ik naar een andere mooie plek zou gaan met een nieuw doel, een heel nieuw avontuur! Dat maakte het allemaal minder erg. Ik stapte het vliegtuig in en daar ging ik dan, alleen op een verre reis. Deze reis ging helaas niet zo als gepland. Onderweg heb ik met een aantal tegenslagen moeten dealen en op zo’n moment zou het dan toch fijner zijn om nog iemand naast je te hebben. In het laatste vliegtuig werd het goedgemaakt. Na een tijd gewacht te hebben liep ik richting het vliegtuig, bij de check in werd opeens mijn ticket veranderd, ik snapte er niks van. Toen bleek dat mijn stoel dubbel was geboekt en ik opeens een upgrade kreeg naar business class! hou op zeg!! Als je het hebt over pure luxe, jeeezus. Ze kwamen zelfs om de paar uur aan met warme doekjes, ik heb me gek gelachen. Naast mij ook de stewards, want ik zat daar maar onwijs enthousiast te zijn over ieder klein ding dat mogelijk was met mijn vliegtuigstoel, het had zelfs een massage stand. Zit je dan als simpele backpacker uit Vragender tussen alle zakenmensen.

Eenmaal in Mauritius aangekomen werd ik opgepikt door mijn landlord en naar mijn huis gebracht. Ik deel een verdieping met twee andere meiden en heb mijn eigen kamer. Toen ik uit de auto kwam probeerde ik me op mijn beste Engels voor te stellen aan een aantal huisgenoten die buiten zaten. Bleken ze allemaal Nederlands te zijn. Ze vroegen of ik nog even wat kwam drinken voor ik mijn tas uit ging pakken. “Ja natuurlijk!”, na 3 dagen zonder slaap is een drankje zeker een goed idee. Tegen een uur of 8 ‘s avonds ben ik naar bed gegaan.

De volgende ochtend moest ik er weer op tijd uit want ik moest naar mijn eerste Fransles. Mijn lerares is een erg leuke vrouw en ze geeft les op een hele leuke manier, anders dan ik gewend ben. Ze geeft de lessen aan huis en om daar te komen moet ik eerst een half uurtje in de bus en dan nog een stukje lopen. Toen merkte ik ook meteen het verschil in cultuur. Er zijn hier geen bustijden, je moet maar gewoon wachten tot er een bus komt en hopen dat die naar de plek gaat waar jij heen wilt. Ook is het verre van de bussen die ik was gewend in Australië en Nederland, ik vind het echt heel tof! Ook voelde ik me de eerste paar dagen erg aangekeken en dit vond ik niet zo fijn. Je kunt hier ook niet zomaar met je buiktruitje over straat, nouja het zou wel kunnen maar dan heb je een hele horde mannen achter je aan. Het is maar net wat je wilt natuurlijk.

Ook zonder buiktruitje kun je hier nog wel eens scoren, zo ben ik onderhand ook al twee keer ten huwelijk gevraagd. Het gevoel was niet helemaal wederzijds, dus ik had het voor zover toch maar even afgewezen. Mensen zijn hier, naast een paar vervelende mannen, erg vriendelijk. Ze helpen graag en zijn heel open.

Na de eerste week werd ik helaas een beetje ziek, ofnouja, 40 graden koorts, balen dacht ik, maar dat komt wel weer goed. Dat kwam het ook, dus kon ik verder met het verkennen van het eiland, mijn Frans lerares nam me mee naar Port-Louis de hoofdstad van dit eiland. Daar heb ik mijn gitaar gekocht, ik kon het echt niet meer missen. Aangezien de dochter van mijn Frans lerares graag gitaar wilden leren spelen, mag ik het meisje soms eens een gitaarles geven, heel leuk! Na de tweede week was het helaas weer raak, dit keer een keelontsteking en een gezicht vol blaren. Na wat medicijnen werd dit gelukkig ook weer beter.

Toen was het zover, ik mocht eindelijk beginnen met de introductie week. Er zijn 4 verschillende plekken waarop ik kan werken; 2 plekken in Albion, 1 voor jonge kindjes en 1 voor wat oudere kinderen, een speeltuin/moestuin buiten Albion en een school voor jonge kinderen in la Valette. Maandag begonnen we met een gesprek met de directeur.. of directrice, ik kan me herinneren dat er ooit eens een hele discussie is geweest over het feit dat vrouwen ook gewoon directeur genoemd mogen worden maargoed, ze vertelde ons van alles over alle onderwijssystemen in Mauritius en over Mauritius zelf. Erg interessant, maar ook wel een beetje saai. Daarna mochten we naar huis.

Dinsdag was iedereen vrij, want het was Chinees nieuwjaar. Mauritius is een eiland met zeven verschillende culturen, waar Chinees er 1 van is. Op deze vrije dag hebben we een berg beklommen; La Pouche. Het gingminder gemakkelijk dan ik dacht, maar het was prachtig! Ik dacht dus dat ik die dag de top al had bereikt, maar dat was zeker niet waar. Toen ik thuis kwam sprong ik onder de douche en daarna werd ik opeens naar buiten geroepen. Ik dacht ‘wat nou weer’. Er hing een kaartje voor mij aan het hek en toen ik deze las sprongen pap en mam opeens tevoorschijn!! (Eigenlijk ietsje te vroeg, want op het kaartje stond dus dat ze me op kwamen zoeken, maar met dat dyslectische leestempo van mij was ik daar nog niet eens.) Ik heb een dag met hartslag 1000 rondgelopen van de schrik maar wat een onwijs geweldige verrassing, ik had ze zo gemist!

Tijdens mijn introductie week was het weer raak, bijna iedere avond lag ik misselijk en met buikpijn in bed. Het was fijn dat pap en mam er op dat moment waren. Je hebt dan maar het liefst eigen mensen om je heen. Ook minder fijn natuurlijk, want ik had graag wat meer leuke dingen met ze willen doen. Na de introductie week gingen pap en mam ook weer naar huis, dat was heel gek, maar dit keer duurt het niet lang meer voor ik ze weer zie “tot over 6 weekjes!”.

Ook moest ik in deze week kiezen waar ik heen ging. Op de dag dat ik moesten kiezen was ik weer ziek. Gelukkig kon ik dit daarom een dag later doen. De introductie week was indrukwekkend. We konden op alle plekken een dag individueel meedraaien, maar gingen ook op een aantal huisbezoeken. Samen met een social worker ging ik mee naar een groot meiden huis, deze 8 meiden woonden hier omdat ze niet meer thuis konden zijn. Een paar meiden vertelden me hun verhaal, ik vond dit heftig om te horen. Er waren ook een paar meiden die het helemaal niks vonden dat ik bij hen op bezoek kwam, wat ik ontzettend goed begrijp, ik vraag me af wat ik er zelf van zou vinden. Ook gingen we naar een wijk in Albion, dit was 2 dagen later. De huizen waren gemaakt van platen, met een doekje als deur. De zwerfhonden liepen hier zo naar binnen en weer naar buiten. Bij het eerste adresje mochten we wat gedoneerde babyspulletjes brengen. “And this is the mother of the baby” toen kwam er een meisje van 15 aanlopen. Dit is in Mauritius ook geen normale leeftijd om een kind te krijgen, maar het komt wel erg vaak voor. Bij de klasjes waar ik meedraaide zijn het vaak jonge meiden die hun kindjes komen brengen en halen.

Uiteindelijk moesten we dus kiezen. Ik heb gekozen de aankomende 5 weken mee te draaien op de CED in La Valette. Een CED is een kinderschool voor kindjes van 3 maanden tot 5 jaar. Deze school is verdeeld in 2 groepen. 3 maandjes tot 3 jaar en 3 jaar tot 5 jaar. Ik ga werken met kindjes van 3 maanden tot 3 jaar. Dit had ik eerst juist niet voor ogen, maar na een dagje te hebben meegedraaid wilde ik hier niet meer weg. Ik vind de leidsters ontzettend aardig en ik kan mijn Frans goed met hen oefenen. De kindjes vind ik echt geweldig, ze kunnen zich soms gedragen alsof ze de zin van het leven al hebben begrepen, maar tegelijkertijd rennen ze instabiel rond in hun luiertjes.

La Valette is een bijzonder dorp, je kunt met de bus tot aan Bamboo, een ander dorp, wanneer je daar uitstapt is er 1 hele lange weg naar een klein afgelegen dorpje, dat dus La Valette is. Deed me toch denken aan mijn eigen mooie dorpje Vragender. Er wordt nog wel eens naar gesproken over La Valette, wat ook best te begrijpen is. Het is namelijk een dorp waar alleen mensen wonen die het niet erg breed hebben. Meer dan 40% van de dorpelingenwonen hier omdat ze in aanraking zijn geweest met de politie en er is veel criminaliteit in dit dorp. De huizen zijn niet erg groot, kapot en er wonen vaak te veel mensen samen in 1 huis. Ik mag hier ook eigenlijk niet alleen over straat. “Waarom kies je dan in godsnaam voor deze plek”. Nou dit trok mij juist, ik vind het prachtig dat er in een dorp als dit, toch een erg mooie school wordt gebouwd waar alle kinderen krijgen wat ze nodig hebben en iedereen gelijk behandeld wordt. Ze geven deze kinderen ook een kans! De school is in vergelijking met de huizen prachtig! Een heel nieuw gebouw, met kleurrijke schildering op de muren en mooie nieuwe speeltoestellen. Ik vind het een eer dat ik op zo’n mooie plek mag werken voor een paar weken. Meteen was ik blij met mijn keuze, voor mijn gevoel kon ik ook echt wat doen hier en liep ik niet in de weg. Donderdag was het een prachtige dag, Valentijnsdag, dat is hier toch wat groter dan in Nederland. De leidsters vroegen ook heel blij aan mij of ik nog een kaart had gestuurd naar mijn vriend. “hahah ik heb geen vriend hoor“ zei ik in mijn beste Frans. Nou toen werd ik me toch aangekeken, alsof ik in principe al geen kans meer had, want wat? 19? En nog geen vriend?! Jeetje.. dat vonden ze toch wel even bizar. Duss.. mocht er iemand interesse hebben doe me even een berichtje I’m running out of time! Aan het einde van deze dag werd ik helaas weer ziek, zo misselijk als een hond en mijn buik deed erg veel pijn, ik kon alleen maar blijven lopen, als ik stil zat werd ik weer naar. Wel vroeg ik me af of het echt ziek was of gewoon de spanning voor alle valentijnsbrieven die thuis op de mat zouden liggen. (Sorry, dat was het laatste valentijnsgrapje) Al snel bedacht ik me dat ik waarschijnlijk gewoon weer ziek was en ik was er echt helemaal klaar mee. Ik vind het werk zo leuk, dit wil ik echt niet missen.

Toen ben ik toch maar eens een huisarts op gaan zoeken, er is dus een Nederlandse arts op dit eiland, heel fijn! In het Engels zou ik me ook wel redden, maar in je eigen taal voelt het net wat vertrouwder en weet je ook zeker dat de arts snapt wat jij bedoelt en andersom. Wat bleek nou, ik heb hier dus waarschijnlijk meteen in de eerste week een parasiet opgelopen. Deze parasiet heeft mij in eerste instantie ziek gemaakt, maar heeft ook mijn maag kapot gemaakt. Er zitten dus allemaal zweertjes in mijn maag waardoor alles wat ik eet pijn doet. Verklaart een hele boel. Ik heb nu antibiotica voor een week tegen de parasieten en tabletten voor het herstellen van mijn maag voor een maand. Heel fijn dat het nu eigenlijk beter wordt, maar dat betekent dus ook een maand geen alcohol. Mijn huisgenoten hebben me al finaal uitgelachen en gebruiken ook iedere gelegenheid om mij nog eens voor gek te zetten. Dankjewel maten, heel tof!

Om zeker te weten dat er verder niks aan de hand is moest ik ook nog even bloedprikken. Nou, voor iedereen die mij goed kent was waarschijnlijk de vorige zin al hilarisch, maar oh oh wat een drama. Als ik dus ergens een hekel aan heb zijn dat naalden, ik word al naar van het woord alleen. Vorig jaar dacht ik er toch aardig overheen te zijn, maar no worries jullie kunnen weer lachen, want mijn fobie is weer helemaal terug. Stoer als ik ben ahum, stond ik in de rij te wachten tot ik aan de beurt was. “Oh miss don’t worry it’s okay”. Jaja, dat was het dus niet. Ik kwam alleen het kamertje binnenlopen en zag al een paar buisjes bloed staan waar ik spontaan de rillingen van kreeg. Wat ze in Nederland doen is heel slim, ze vertellen mij niet waneer ze de naald in mijn arm duwen. Nou hier vonden ze dat een heel goed plan “yes it’s in your arm now, do you still feel okay? Yes a few more seconds miss” nou HOUD JE MOND man. Natuurlijk lag ik nog geen minuut later voor de grond. Verstandig is dan om mij even te laten liggen, maar nee hoor “miss you need to stand up, stand up please” wat een drama, erg leuk. Gelukkig kon een van mijn huisgenoten mij op komen halen. Nu lig ik weer in bed met een prachtige witte pleister als aandenken op mijn arm.

Vandaag zijn alle scholen gesloten wegens de hevige regenval, scheelt ontzettend, kan ik even bijkomen. Morgen mag ik weer terug naar de kindjes en daar heb ik super veel zin in. Wonder boven wonder waren vanmiddag de resultaten van de bloedtest ook al binnen. Een aantal waarden waren te laag, dit heeft mij waarschijnlijk ook zo misselijk gemaakt. Deze waarden waren te laag door ten eerste het tropische klimaat hier en ten tweede de parasieten in mijn lichaam, die zorgden ervoor dat deze stoffen ook moeilijk aan te vullen waren.

Het is echt fijn om dit allemaal te weten, vanaf nu kan het dus alleen maar de goede kant op gaan. Voor de aankomende 4 weken heb ik nog een heel aantal uitjes gepland staan en daar kan ik dus nu ook volop aan deelnemen en van genieten. Vooral het zwemmen met de dolfijnen kijk ik erg naar uit, maar ook gaan we nog op een aantal boottripjes en naar een safaripark in de buurt. Al bijna 6 maanden ben ik onderweg en ik heb nu nog maar 4 weken te gaan.. bizar! Ik ga nog even goed genieten van de 30 graden hier en zie jullie weer over 4 weekjes in de Hollandse kou!

Au revoir!

Marieke

De Oostkust, veel leesplezier!

G’day mates!

Op dit moment baal ik dat ik niet heb gekozen voor een video blog, want ik heb onwijs veel te vertellen.

De Oostkust, waar moet ik beginnen.

Ik ben beland op plekken waarvan ik zelf nog niet geloof dat ik deze met mijn eigen ogen heb gezien. Het paradijs op aarde, het is ongelofelijk!

CAIRNS

26 november, ik pak mijn laatste spullen bij elkaar en neem zo snel mogelijk afscheid van mijn lieve huisgenoten om er geen drama van te maken. Backpack op de rug, rugzak op mijn buik en daar ga ik dan, nog geen idee van wat voor een prachtige dingen ik mee ging maken. Eenmaal aangekomen op het vliegveld was het vooral wachten, wachten en wachten. Toen mocht ik eindelijk het vliegtuig in en wat was het weer gaaf, het voelt alsof het vliegtuig ietsje naar achter wordt getrokken en daarna wordt afgevuurd en met een onwijze snelheid naar voren schiet. Dat is toch gewoon super vet!! Naast mij zat een meneer die zelf uit Cairns kwam, hij probeerde me alvast een beetje voor te bereiden op de hitte die ik tegemoet ging en dat was terecht. Ik kwam het vliegtuig uit en meteen voelde ik de klap in mijn gezicht. Hetzelfde idee als wanneer je op een warme zomerdag de supermarkt uit komt lopen. Ik was erg benieuwd hoe warm het was dus checkte de temperatuur op een groot scherm, 45 graden.. omg. Op het vliegveld stond ik even te wachten op mijn tas en daar kwam ik aan de praat met een hele aardige meid, na een hele tijd gepraat te hebben vroeg ze waar ik vandaan kwam. “Where are you from?“ “the Nederlands! What about you?” “Dat meen je niet, ik ook!”. Dat was even lachen, ik heb dus een hele tijd Engels gepraat met een meid uit Nederland. Ze ging naar hetzelfde hostel als ik, dus we hadden afgesproken daar samen even wat te drinken. Stiekem ben je altijd een beetje bang dat je niemand tegenkomt op een nieuwe plek, dus dat was wel heel fijn. Eenmaal bij mijn hostel kon ik meteen naar mijn kamer, met airconditioning wat iedereen hier “the AC” noemt! Daar kwam ik aan de praat met wat jongens uit Engeland waarmee ik na een half uur gezellig bier zat te drinken in de bar van ons hostel, Anne, het meisje uit Nederland schoof ook aan en zo was de eerste avond meteen onwijs gezellig!

De volgende dag ging ik met Anne naar de lagoon, een groot buitenzwembad midden in Cairns, het was erg warm, dus we konden wel een beetje afkoeling gebruiken. Eenmaal terug op mijn kamer zat een jongen guitalele te spelen, dat is een ukulele maar dan met 6 snaren, eigenlijk gewoon een kleine gitaar dus! Dat was ontzettend grappig, ik vroeg natuurlijk wat hij nog meer kon spelen en hij kon van alles, ook nummers die ik al eens eerder had gespeeld. Ik mocht het ook eventjes proberen. Op het balkon van ons hostel hebben we een paar nummertjes gespeeld en gezongen, hoe langer we er zaten, hoe meer mensen er bij kwamen zitten en meezongen en speelden, het werd langzaam donker en dat gaf toch nog een wat leukere sfeer, ik miste alleen het kampvuurtje nog.

Woensdag had ik mijn eerste tripje naar Cape Tribulation. Ik heb mezelf een paar keer in mijn arm geknepen om zeker te weten dat het geen droom was, wat was dat prachtig. Samen met een groep leuke mensen toerden we 2 dagen door het regenwoud en kwamen we op afgelegen meertjes midden in het regenwoud, de mooiste stranden en plekken met wilde dieren en insecten die ik nog nooit had gezien. Ik probeerde veel foto’s en filmpjes te maken, maar die zijn toch lang niet zo mooi als hoe het in het echt was, al zet ik ze natuurlijk zeker in mijn foto’s onder het mapje “Oostkust”.

Na deze tour kwam ik terug in hetzelfde hostel maar op een andere kamer, daar leerde ik weer geweldige mensen kennen. Jonathan uit Londen, Shadie en Tilde uit Zweden, Jenny, Charlie, Marie en Alisha uit Duitsland en Dann uit Canada. Wat heb ik veel gelachen met deze groep mensen, ook al was er een dag weinig te doen, wij maakten er ons eigen feestje van! Zaterdag stond er weer een uitstapje op de planning, het gaafste wat ik tot nu toe heb gedaan, Bungy Jumping! Ik kon een tijd kiezen en heb het maar meteen op 9 uur ‘s ochtends gezet, dan had ik minder tijd om me druk te maken. Om 9 uur werd ik dus voor mijn hostel opgehaald en naar de Bungy toren net buiten Cairns gebracht. Ik keek naar boven en dacht “och zo hoog is dat nou ook weer niet, let’s go!” Die gedachte heeft precies 5 minuten geduurd, ik liep de trap op naar boven en halverwege vroeg ik mezelf al af wat ik me in godsnaam in mijn hoofd had gehaald. “Gewoon doorlopen Marieke, gewoon doorlopen” eindelijk was ik boven, en omdat het allemaal nog niet naar genoeg was begon de toren ook nog eens te bewegen door de wind. Heel leuk allemaal, fantastisch wat een top idee. Nee, op dat moment wou ik het liefst zo snel mogelijk weer naar beneden.. en dat ging ik ook. Ik werd in een aantal banden gehesen en mijn voeten werden ingewikkeld in een handdoek met daaromheen een soort spanband, paar clipjes vast en klaar, spring maar! “Smile to de camera on your left” werd er nog tegen mij gezegd, als je ‘s werelds meest ongemakkelijke lach wilt zien, doe me even een berichtje ik stuur je de foto. Daar stond ik dan op het randje van een 50 meter hoge toren midden in het regenwoud in Cairns, 3, 2, 1.. en ik liet me maar gewoon vallen. Mijn hele leven kwam weer aan me voorbij net zoals je zag in de macdonalds reclame. Nee grapje natuurlijk, het enige dat er door mij heen ging was onwijs veel angst en de hoop om te blijven leven, niet veel meer. Pas toen ik weer naar boven kwam en wist dat ik nog heel was vond ik het onwijs leuk. Nog een keer! Ze hadden ook een rooftop jump dan moest je zelf een aanloop nemen en springen, dus dat wilde ik eigenlijk ook nog wel even proberen. Ook dat was weer onwijs gaaf en gelukkig een stuk minder eng!

Toen ik terug naar het hostel ging kreeg ik een “I jumped” shirtje waarin ik natuurlijk de hele nacht trots heb geslapen! Mijn plan was om na de Bungy jump Cairns te verlaten, uiteindelijk ben ik toch nog een aantal dagen gebleven en heb ik met een paar vrienden Fizroy Island bezocht, oftewel paradise, helderblauw water en een wit strand, ongelofelijk. Wij als meiden moesten natuurlijk even een paar gave fotos van elkaar maken, het is raar om jezelf op zo’n mooie plek te zien in de zon, erg onwerkelijk. Terug in het hostel werd het meteen werkelijkheid, want ik was natuurlijk kats verbrand al had ik me om de paar uur ingesmeerd met factor 50. Kon natuurlijk ook weer niet anders.

MAGNETIC ISLAND

Die nacht ging ik met de bus richting Townsville, weer maatjes achterlaten en naar de volgende magische plek. Na een paar uur in de bus en even op de ferry kwam ik aan op Magnetic Island, het hostel was prachtig en direct aan zee. Hier kwam ik weer mensen tegen die ik al eens had ontmoet in cafés in Cairns en zelfs mensen die ik had ontmoet in een hostel in Melbourne, super gezellig! Na 2 dagen op Magnetic Island sloeg het weer opeens om, regenregenregen en windkracht 100. Ik was van plan langer te blijven, maar het weer was te slecht om op een eiland midden op zee te blijven, dus besloot ik na een paar dagen terug te gaan naar het vaste land en door te reizen naar Airlie Beach, waarvandaan donderdag mijn Whitsunday boottour zou vertrekken. Het was nog even de vraag of het door kon gaan in verband met het slechte weer.

AIRLIE BEACH / WHITSUNDAYS

Vanwege het slechte weer was er vrij weinig te doen in Airlie Beach, maar ik vermaakte me prima met mijn biologie oefen examens. Soms vergeet ik bijna dat ik nog gewoon examen moet doen wanneer ik thuis kom, gatsie. Omdat ik nu zo veel tijd heb kan ik wel overal echt de tijd voor nemen en heb ik niet die nare “ik moet nog 2 boeken en morgen is de toets al” druk. Ik begrijp veel dingen beter en vind het zelfs best een beetje leuk soms, heel soms. Die donderdag gooide ik de boeken weer dicht en ging ik richting de haven. Onze tour ging gewoon door, yess! De hele dag was het prachtig weer en om 3 uur stapten we op de boot. En natuurlijk, we waren de haven nog niet uit en het begon bakstenen te regenen, we hebben de eerste dag ook alleen binnen kunnen zitten en bier kunnen drinken, heel naar allemaal. We waren met een hele toffe groep van 50 dus maakte er gewoon een heel gezellig feestje van! De 2e dag, ik deelde een kamer met Alex en Cristina. We keken ‘s ochtends uit het kleine raampje en zagen een helderblauwe lucht en stralende zon. Wat hebben wij die dag geluk gehad! Het was al een bijna 2 weken aan het regenen en voor het eerst, op de belangrijkste dag van de tour was het prachtig weer! Die dag hebben we whitehaven beach bezocht, stunning! In de middag mochten we gaan snorkelen in the great Barrier Reef, ik heb van alles gezien, allemaal gekleurde visjes en koraal, een rog en zelfs een paar schildpadden! Zo vet! Het was een hele gezellige dag met leuke mensen. De laatste dag heeft het helaas weer de hele dag geregend, maar dat maakte niks uit want de belangrijkste dag hebben we mooi weer gehad. Na de boot had ik bijna meteen mijn volgende tripje gepland, een dag later reisde ik naar Rainbow Beach waarvandaan de Fraser Island tour vertrok.

RAINBOW BEACH / FRASER ISLAND

Het was de tour waar ik op een of andere manier het minst van had verwacht en het bleek uiteindelijk de leukste tour te zijn die ik heb gedaan. We werden in 4 groepen verdeeld per groep hadden we 1 auto, in deze auto gingen we 3 dagen rondrijden over Fraser Island en we kampeerden in tentjes. Je moest 21 zijn om te mogen rijden, dus niet iedereen in onze groep mocht rondtoeren. Ik kende eigenlijk bijna niemand op deze tour, dus toen we op de kampeer plek aankwamen ben ik maar even met mensen praatjes gaan maken. Achter mij hoorde ik opeens een groepje mensen vreselijk klagen over de regen van de eerste dag en de kleine tentjes.. ‘heii dat moeten wel Nederlanders zijn!’ dacht ik. En ja hoor, ik zat in de groep met wel 8 Nederlanders! (Eigenlijk 7 Nederlanders en 1 Belg) Het is natuurlijk prima om Engels te praten, maar het was toch ook wel heel leuk om weer even zonder na te denken Nederlandse onzin uit te kunnen kramen. De eerste dag hebben we Lake Mackenzie bezocht, een zoet water meer dat zo helder en schoon was dat je er van zou kunnen drinken. (Leek me niet zo fris omdat iedereen er in zwemt maargoed, zou kunnen.) We hadden helaas de eerste dag nog wel last van veel regen. Maar net als bij de Whitsundays had ik weer veel geluk en was het de 2e dag weer stralend weer! Die dag hebben we de Champagne Pools en een meertje naast de zee bezocht, we sloten de dag af met een fanatiek potje beachvolleybal. Dit was echt één van de leukste dagen op mijn reis, zoals ene F. R. uit V. dat altijdzo mooi kan zeggen “Wi-j hebt genoten!”. De laatste dag hadden we ook geluk en was de zon weer vol op aan het schijnen, heerlijk! We zijn die dag naar een meertje aan de andere kant van het eiland gegaan, na 40 minuten lopen kwamen we bij het meertje aan. Als je bang bent voor vissen raad ik dit sterk af, in dit meer zitten namelijk de visjes die het leuk vinden om aan je benen te knabbelen, erg grappig! Eenmaal terug op het vaste land hebben we nog even met de Nederlanders bij elkaar gezeten en een paar goede hits opgezet “Laat de zon in je hart”! het werd niet door iedereen gewaardeerd, maar we hebben er zelf plezier van gehad. Tijd voor de volgende locatie; Noosa!

NOOSA

Ik had hier al veel over gehoord dus had best hoge verwachtingen. Deze verwachtingen werden ook werkelijkheid! Ik kwam met mijn tassen uit de bus en na 5 minuten lopen hadden al wel 3 mensen aan mij gevraagd of ik wist waar ik heen moest en of ze me konden helpen, ontzettend lief! Ook de natuur en het strand in Noosa zijn prachtig, de zee was ook perfect om te surfen. Om 5 uur ‘s ochtends liep ik al met een surfboard naar het strand om een paar golfjes mee te pakken. Het was heerlijk rustig en dat is als beginner heel prettig. Ik ben hier maar 3 dagen geweest, maar ik had er graag langer willen blijven. Helaas stond de prijs van het hostel dat niet helemaal toe. De kerstdagen kwamen er aan en dan wordt alles duurder.

BRISBANE

Van Noosa ben ik naar Brisbane gereisd, ik was van plan hier kerst te vieren, maar eenmaal in Brisbane voelde ik me niet helemaal op mn plek. Ik kwam aan in zon, zee strand kleding terwijl iedereen nette kleding aanhad, er hing voor mijn gevoel ook een beetje een zakelijke sfeer, ik was natuurlijk ook weer in de grote stad. Ik wist dat een paar vrienden die ik had ontmoet op de Fraser Island tour in Surfers Paradise zaten.

SURFERS PARADISE

Omdat ik kerst toch liever niet in de grote stad wilde vieren ben ik meteen doorgereisd naar Surfers Paradise

Geen goede plek om te surfen al zou je dat toch zeggen door de naam. De plek deed me een beetje denken aan Lloret de mar, je loopt door een drukke straat met hoge gebouwen, winkels, clubs en veel verkeer en aan het einde van de straat zie je het grote mooie strand dat vol ligt met mensen. Samen met Laura en Dieter heb ik kerst gevierd op het strand. Wat een leuke en lieve mensen, ik ben blij dat ik met hen deze kerst heb mogen vieren! Al was er toch van kerst niet veel te merken, we lagen met 30 graden en een kerstmuts in de zon op het strand. Niet helemaal het kerstgevoel, maar super gaaf om een keer mee te maken. Na kerst wist ik even niet waar ik precies heen moest gaan, ik had eigenlijk in mijn hoofd om naar Byron Bay te gaan, maar vanwege de hoge hostel prijzen tussen kerst en oud en nieuw vond ik dit toch niet het beste plan.

BRISBANE 2.0

Ik zag op Instagram en Facebook dat een paar vrienden die ik op Surfcamp had ontmoet in Brisbane zaten. Ik ben maar 1 dag in Brisbane geweest en had natuurlijk nog weinig gezien. De hostel prijzen waren hier normaal, dus ik besloot terug te reizen naar Brisbane. Dit was een onwijs goede beslissing want ik heb drie geweldige dagen gehad met mijn maatjes van Surfcamp en Nika, het meisje met wie ik mijn hele avontuur begon uit mijn Travel Active groep. Brisbane is een prachtige stad, maar zelf zou ik hier toch niet lang kunnen blijven. Voor mij waren het vooral die mensen die het zo leuk maakten. Ter afsluiting van Brisbane hebben we ook Fisher nog gezien, een bekende DJ, dat was zo gaaf!

BYRON BAY / FALLS FESTIVAL

Oud en nieuw kwam steeds dichter bij, de dag na Fisher reisde ik door naar Byron Bay. Op de Whitsunday tour had ik een paar meiden leren kennen die naar het Falls Festival in Byron zouden gaan, omdat ik ook ongeveer in Byron zou zitten met oud en nieuw vroegen ze of ik met hen mee ging. Toen ik met de bus aankwam in Byron Bay werd ik door hen met de auto opgepikt en reden we samen naar het festival. Ik was ontzettend benieuwd, want ik had veel gehoord over festivals in Australië. We sliepen 4 nachten met een tentje op de camping. Zonder luchtbed, want oeps die waren we vergeten. De sfeer op het festival was anders dan ik had verwacht! Ik had natuurlijk de zwarte cross in gedachten. Dit was net even anders, veel hippies die high waren in plaats van dronken, wat ook niet gek was want alcohol was op dit festival niet te betalen, 10 dollar voor een biertje van 3,5%. Maar ook was iedereen bijzonder gekleed, erg kleurrijk en heel veel glitters, leuk om te zien! Op het festival zelf kwamen veel goede artiesten, zo heb ik Juice WRLD, Vance Joy en Toto live gezien! Toto was echt geweldig, wat maakten zij er een leuke show van, ze kregen ook iedereen mee. ‘Dit moeten papa en mama live zien’, dacht ik, dus belde ik ze wakker via FaceTime, ik vraag me af of ze naast mijn geschreeuw ook nog een beetje van Toto hebben kunnen horen, maar ze kunnen in ieder geval zeggen dat ze het ook live hebben gezien (een soort van)!

YAMBA

Na het festival ben ik doorgereisd naar Yamba, een wat kleiner dorpje aan het strand, erg laidback en veel vriendelijke mensen. Op mijn eerste dag was ik nog erg moe van alle feestjes in Brisbane en het festival. Ik had ook niet heel goed geslapen, dus na al mijn kleding te hebben gewassen en lekker te hebben gedoucht ben ik gaan slapen. De volgende ochtend werd ik wakker en helaas niet erg blij want ik was zo ziek als een hond, potverdikkie. Het bleek dus dat ik een voedselvergiftigingetje heb opgelopen. Dit is de eerste keer in 4 maand dat ik me niet goed voel, dus ik heb niks te klagen. Ook heb ik geen bijzondere uitjes gepland, dus heb ik alle tijd om rustig uit te zieken. Ik lig nu voor de 3e dag in bed en het gaat al wel ietsje beter! Hopelijk kan ik morgen weer met een paar meiden mee surfen, want daar is Yamba de perfecte plek voor!

Na Yamba wil ik nog 1 dag naar Port Macquarie en dan terug naar Sydney. In Sydney zijn een hele boel mensen die ik onderweg heb leren kennen, maar ook mijn lieve maatjes uit Melbourne en de twee jongens uit Leiden zijn in Sydney, super gezellig! Na mijn 3 dagendaar is het al weer tijd om naar Mauritius te vliegen. Het volgende avontuur, ik heb er super veel zin in!

Tot zover mijn onwijs lange update over de hele oostkust en dan heb ik het nog globaal verteld, ik heb nog veel meer te vertellen. In de afgelopen 6 weken heb ik zo veel leuke, minder leuke, bijzondere, inspirerende, gekke, maar ook erg wijze mensen leren kennen. Dit is een reis die me voor altijd bij gaat blijven en mijn wil om meer van de wereld te zien is er ook zeker niet minder op geworden. Je leert zo veel, over nieuwe culturen, mensen, dieren dingen maar ook over jezelf. Australië is nog maar 1 hoofdstuk uit het boek, ik ben nog lang niet uitgelezen.

Niet te vergeten, gelukkig nieuw jaar iedereen, op dat het een gezellig en gezond 2019 mag worden! HAPPY DAYS!

Cheeers,

Marieke

Ondertussen in Melbourne

Long time no see!

Maar hier ben ik weer, vanuit het mooie South Melbourne.

De eerste4/5 weken hier ben ik eigenlijk alleen maar aan het werk geweest, in de weekenden gingen we naar de stad en verder zagen mijn dagen er vrijwel hetzelfde uit.

7 uur, beep beep, meestal niet al te vrolijk zet ik mijn wekker op snooze “nog 10 minuutjes liggen”. Een half uur later werd ik wakker, shit. Snel 2 broodjes in de broodrooster terwijl ik 2 boterhammen smeer voor overdag. Toast eten, omkleden, tanden poetsen, tas inpakken, make u.. neh duurt te lang, snel weg. Ohhh kijk aan, ik heb nog 4 minuten om bij de tram te komen, zeeën van tijd! Rustig loop ik naar de tram. Huh nog maar 1 minuut net waren het er nog 4, run. Net op tijd voor tram nummer 12 richting Victoria Gardens. “Batman Park- Spencer Street” worstelend door de menigte kom ik bij de uitgang van de tram. Nog 3 minuten tot de volgende tram, hopelijk kan ik snel de weg oversteken, damn het stoplicht staat op rood.. GROEN sprintje naar de andere kant van de weg en jaaa net op tijd voor tram 75. Nu een half uurtje rustig blijven zitten, oordopjes in en luisteren naar mijn Spotify afspeellijstje met steeds als eerst “Eastside - Benny Blanco, Halsey, Khalid”. Burnley Street- stop 24, ik ben er! Nog 10 minuutjes lopen en ik ben precies op tijd op het kantoor. “G’day, how are you? Ready for pingpong?” het is me toch echt een keer gelukt van mijn werkgever te winnen dus had ik een weekje gratis koffie, helaas de andere 3 weken niet. Na de morning meeting en een theorieles customer service gingen we met de auto richting “the field”. Ook moest ik een paar ochtenden presenteren, dit was wel even slikken, maar uiteindelijk een leuke ervaring! In de middag moesten we vooral langs huizen met het product, wat niet altijd leuk is, maar ook lang niet zo erg als ik had gedacht. Je ontmoet zoveel verschillende mensen met leuke verhalen en verschillende nationaliteiten, ik kan ondertussen in het Chinees, Russisch, Grieks, Spaans en nog wat andere talen die ik nog niet kende, vragen hoe het met iemand gaat. Ook heeft hier bijna iedereen een hond, soms hoopte ik gewoon dat iemand bleef praten zodat ik nog even met de hond kon knuffelen. Veel mensen hier hebben een Golden Retriever of een Samoyed, erg schattig! Na 5, soms 6 uur rondlopen was het weer tijd om naar huis te gaan.

Thuiskomen is heerlijk, ik pak de sleutel uit mijn tas en kijk of er al meer thuis zijn “I’m homee!!” Vaak waren een paar huisgenootjes al aan het koken, samen hadden we het dan even over onze dag en soms keken we samen een film. Na een warme douche en een kopje thee ging iedereen naar bed. Behalve de Colombiaanse jongens, ze wonen hier wel, maar niemand weet waar ze zijn, heel apart. Verder hartstikke aardige jongens!

Na mijn 2e werkweek was het Halloween, oh god, mijn vrienden uit de UK waren natuurlijk wild enthousiast en hadden al een week van tevoren een Halloween outfit bij elkaar gezocht. Zaterdag kwam ik thuis van werk en daar kwamen ze aan, ik moest eerst volledig in de styling voor ik mee mocht. We zijn wezen stappen in Chapel Street, top avond!

Na mijn 2e werkweek werd ik bevorderd tot stage 2 (Klinkt chiquer dan het is), zo moest ik een team naam bedenken en binnenkort nieuwe mensen gaan trainen. Lachen, dacht ik. DS Marketing, oftewel Don’t Stress, it will bring you less. Ik had het prima naar mijn zin en het ging best aardig. In week 4 moesten de sales omhoog en kreeg ik minder ruimte om ook echt een praatje te maken met mensen aan de deur, het mocht alleen nog over de sale gaan. Ook kreeg ik nog wat andere regels waar ik me aan moest houden, hier kon ikme niet in vinden, dus ben ik er mee gestopt. Gelukkig heb ik al weer iets anders gevonden dus kan ik binnenkort weer aan het werk!

Ik had een paar dagen vrij, dus ging ik met een maatje naar het strand of even de stad in. Er zit een heeele goede smoothie zaak in de stad, ‘Boost’. Ze beweren dat het nog gezond is ook, geen idee of dat klopt, maar zou toch mooi meegenomen zijn! Melbourne voelt langzamerhand als thuis. Ons huisje in Melbourne noem ik ook thuis en mijn huisgenoten voelen als een soort familie waarop ik terug kan vallen. Ook ken ik de omgeving steeds beter. Steeds meer mensen kennen ons en wij kennen steeds meer mensen. Het is bijna jammer dat ik volgende week, na dit opgebouwd te hebben, weer verder “moet” reizen. Ik ga het zeker missen!

Op één van de stapavonden kwam ik 2 jongens uit Leiden tegen “Yes”, dacht ik “eindelijk weer gewoon even Nederlands praten!”, nou zij konden dat erg goed, maar ik daarentegen was een ramp. Het was toch even lastig om geen Engelse stopwoorden als ‘So’ en ‘Like’ te gebruiken. Soms kon ik niet eens normaal op Nederlandse woorden komen en dat zag ik nou net niet aankomen, very disappointing Marieke. Het grappige is dat als je hier mensen uit Nederland tegenkomt, je meteen nieuwe vrienden hebt gevonden en dat komt vooral door de taal. Bijna niemand spreekt Nederlands, iedereen spreekt hier Engels, Chinees of Spaans. Dus als je dan weer eens je eigen unieke taaltje kunt spreken, heb je meteen een band.

Ik was van plan dit bericht vrijdag te plaatsen, maar toen gebeurde dus de aanslag in Melbourne, waarschijnlijk hebben jullie er wel over gehoord, dus wilde ik hier ook nog even een stukje over schrijven. Bijna iedere dag kom ik met de tram terug naar huis langs deze plek, dus ook vrijdag! Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was, in eerste instantie dacht ik dat er weer een festival gaande was of een andere activiteit, het is wel vaker zo druk. Na Swanson Street uit te hebben gelopen kwam ik bij mijn volgende tram. Mensen waren verdrietig en liepen allemaal nerveus door elkaar heen, een mevrouw naast mij in de tram vertelde wat er was gebeurd en wauw, dan schrik je wel even, dat is wel heel dicht bij. Eenmaal thuis ontving ik het sms’je van de politie “Victoria Police is responding to an incident at the corner of Bourke and Swanston streets. Avoid the Area”

Nou dat kwam dus precies te laat, mijn kamergenootjes waren gelukkig allemaal al thuis, dus konden we er samen even over praten.

Zo’n aanslag laat je erg schrikken, maar we vonden niet dat een man met zulke intenties de sfeer mocht verpesten, dus hebben we alsnog een gezellige avond gehad samen en zijn we naar wat barretjes in de stad geweest. De sfeer was, terwijl we dat niet hadden verwacht, bijzonder goed.

Vandaag is het alweer dinsdag, het zonnetje schijnt de lucht is blauw, Oostkust kom maar gauw! Ik heb eindelijk mijn plan klaar. Maandag 26 November, op Kristel’s verjaardag (je kunt haar feliciteren op Facebook of Insta @kristelgunnewick , mocht je een speciaal berichtje willen sturen vraag dan even netjes om haar nummer) vlieg ik vanuit Melbourne helemaal naar het Noorden van Australië, naar het tropische Cairns. Vanuit Cairns ga ik dan terug naar beneden langs de Oostkust tot aan Sydney, waarvandaan ik 11 januari richting Mauritius vertrek. Wat een vooruitzicht! Vorige week ben ik naar het Work and Travel kantoor geweest om nog wat gave tripjes te boeken voor onderweg, ik kan nog niet geloven dat ik deze dingen allemaal echt ga doen, bizar! Het is een raar idee dat ik hier mijn oostkust tour aan het plannen ben met 30 graden en thuis Sinterklaas alweer in het land is en de temperatuur richting het vriespunt gaat. Gelukkig hoef ik nog niet alles te missen, gisteren lag ik nog op het strand met een zakje pepernoten. Zakje pepernoten? Ja! Een paar dagen geleden kreeg ik een heel leuk pakketje thuis gestuurd van mijn familie, met stroopwafels, pepernoten, de LINDA meiden en andere leuke dingen! Zo ontzettend leuk, ik was er heel ergblij mee. Ook mijn huisgenoten vonden het erg interessant om voedsel uit Nederland te proberen. Ik heb geprobeerd uit te leggen wat Sinterklaas is, maar dit wil nog niet echt lukken. Vooral de Colombianen snappen er niks van, maar eten wel al mijn pepernoten op.

Afgelopen zaterdag stond er weer een leuk feestje op de planning, mijn kamergenootje, tevens partner in crime, Gillian was zondag jarig, maar vierde het zaterdag. Daar waar iedereen het hier liever klein houdt, vindt zij het prachtig om groots uit te pakken, geniaal! We gingen naar een dress-up party, iedereen moest in nette kleding komen. Mijn huisgenootjes en ik moesten dus allemaal de stad in om een jurkje of een blouse te scoren, want tja, toen ik thuis mijn tas inpakte had ik bij backpacken niet gedacht aan een net jurkje of hakken. Ondanks dat de club waar we heen gingen niet mijn eerste keus zou zijn, was het een geslaagde avond.

Dit is alweer mijn laatste weekje in Melbourne, ik wou nog een paar dingen graag zien waaronder de dierentuin. Vandaag ben ik met Gillian en Jack naar the Melbourne Zoo geweest. Naast een flinke regenbui aan het einde van de dag was het heerlijk weer, 27 graden met een zonnetje. We hebben van alles gezien, nijlpaarden, kangoeroes, olifanten, koala’s, we konden zelfs door een vlindertuin lopen met vlinders in alle kleuren.

Op dit moment lig ik alweer in bed, het is half twaalf en het regent weer, maar toch is het nog steeds 26 graden. Morgen ga ik weer de stad in om nog wat laatste dingen te bevestigen voor de Oostkust. Ik geniet nog elke dag van het feit dat ik in Australië ben, het is hier prachtig!

Tot zover mijn update, ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!

Cheers,

Marieke

Melbourne up(gr)(d)ate!

Wauww.. Dat ging snel!
Ik ben inmiddels al een maand van huis, de tijd vliegt!
Dat is een goed teken natuurlijk, maar als ik het zo bekijk baal ik dat ik “maar” 4 maanden in Australië ben. Ik ben nu ongeveer 2,5 week in Melbourne en wat een top stad. Laat ik maar voor af aan beginnen.

Iets meer dan 2 weken geleden kwam ik mijn (inmiddels beste) maten uit Engeland tegen in Greenhouse Backpackers in Melbourne. Na een paar dagen werken aan mijn CV, het behalen van het Barista en RSA Certificaat en het verkennen van de stad ben ik naar een ander hostel verhuisd, net iets goedkoper. We konden zien dat de prijzen van de hostels alleen maar begonnen te stijgen, logisch natuurlijk want het hoogseizoen komt er aan! Op Facebook zijn we opzoek gegaan naar goedkopere opties, toen kwamen we een heel leuk huisje in South Melbourne tegen, niet te duur, we konden er met zijn allen in en niet te ver van de stad, perfect! Afgelopen dinsdag was de grote verhuizing, ik heb me gek gelachen het zag er niet uit. In ons huis staat bijna alles wat we nodig hebben, we misten alleen nog kussens en dekens, dit moest dus allemaal mee naar het nieuwe huis. Omdat het niet ging lukken met de tram hebben we een taxi gebeld, het paste allemaal net. Nouja.. eigenlijk paste het niet, maar na een onwijs geprop paste het net. Deed me denken aan het moment dat ik mijn backpacktas in moest pakken. We wonen nu bijna een week in het nieuwe huis en het bevalt super! Na een toffe housewarming en een grote schoonmaak staat nu alles op zijn plek.

Ook werd ik afgelopen week gebeld om op sollicitatie gesprek te komen, na het eerste gesprek werd ik gebeld dat ik mocht komen voor een 2e gesprek. In plaats van spannend was het eigenlijk best gezellig, we hebben koffie gedronken en een beetje gepraat, toen kreeg ik te horen dat ik afgelopen vrijdag mocht beginnen en daar was ik zooo blij mee! Het is geen baantje in de horeca zoals ik me eerst had bedacht, in de horeca kun je hier namelijk niet meteen veel uren maken en daar was ik wel naar op zoek. Ik heb nu een baantje in de sales, ik help bij een healthy food company. Helaas mag ik niet op social media plaatsen welk bedrijf precies, dan krijg ik een flinke boete en dat hebben we liever niet! In principe promoot ik gewoon een bedrijf, klinkt niet erg leuk, maar ik vind het super tof. Het baantje is misschien niet het meest exciting baantje dat je kunt krijgen, maar ik kan 6 dagen per week 8 uur per dag werken en mijn werkgevers zijn super leuke mensen. Iedere ochtend moet ik een potje pingpongen tegen mijn werkgever en als ik win krijg ik de hele week gratis koffie! (Helaas gaat dit nooit lukken aangezien hij volgens mij professioneel pingponger is, toch gezellig) Het kantoor in Melbourne bestaat nog niet erg lang, het zit nu 2 maanden in Melbourne. Wel zit het al erg lang in New South Wales en Queensland.

Met mijn Engelse en Schotse maatjes heb ik al veel leuke dingen gedaan, we zijn bijvoorbeeld een dag naar Carlton Gardens geweest, een groot park in Melbourne. Bizar, je zit midden in de stad en ziet verderop een drukke weg met auto’s, maar toch is het er heel rustig en hoor je fonteintjes, eendjes en vogeltjes. Om maar even flink om te schakelen zijn we ook op kroegentocht geweest door Melbourne, hebben we meegedaan aan wedstrijdjes bierpong en gisteren zijn we naar een mega grote silent disco geweest in St. Kilda. Dat was zo tof, 8 duizend mensen met een koptelefoon op gaan helemaal los, maar zodra je de koptelefoon af zet hoor je helemaal niks naast mensen die aan het meezingen zijn. De locatie was ook prachtig, aan het strand van St. Kilda.

Ondanks het feit dat ik aan de andere kant van de wereld zit en het grote tijdverschil, (het tijdverschil is binnenkort, wanneer in Nederland de klok wordt verzet 10 uur) heb ik veel contact met thuis en daar ben ik heel blij mee. Bijna iedere dag krijg ik wel een berichtje van mijn familie en ook krijg ik gewoon mee wat mijn vriendinnen allemaal uitspoken. Soms weet ik zelfs eerder wat er thuis gaande is dan de meiden zelf, toch lin!
Naast het feit dat ik het hier zo leuk heb mis ik mijn familie en vrienden wel hoor, vooral die heerlijke achterhoekse uitspraken die lastig naar het Engels te vertalen zijn, mis ik ontzettend.

Mijn planning is nu om een maand tot 5 weken te werken. Ergens in die maand ga ik samen met mijn werkgever Vici en mijn Frans sprekende vriendin uit België en haar vriendin uit Spanje een dag de Great Ocean Road bekijken. Daarna is het tijd voor mijn reis langs de Oostkust, hoe ik dat ga doen en hoelang ik daar over ga doen weet ik nog niet precies, gelukkig kan ik daar nog even over nadenken!

See yaa

Marieke

P.s. Mocht je nieuwsgierig zijn, ik heb een aantal foto’s toegevoegd van hier aan ‘Foto’s’ in het mapje ‘Melbourne’!

Surfcamp, Harbour Bridge en nog veel meer

heiheii,

Daar ben ik weer! Dit is pas mijn tweede week in Australië, maar het voelt alsof ik hier al maanden ben. Niet omdat ik me al een Australiër voel, maar omdat ik al zo veel gave dingen heb gedaan en nieuwe mensen heb leren kennen. Ook word ik steeds handiger in het backpacken, ik heb mijn badhanddoek inmiddels aan de zijkant van mijn tas vastgeknoopt waardoor ik ruimte in mijn tas over houd en mijn mandarijntjes ontploffen niet meer onder in mijn tas, ze zitten nu veilig in een pringle bus.

De eerste paar dagen in Sydney waren nog erg onwerkelijk. Ik had steeds het gevoel alsof ik door mijn favoriete film liep. Zaterdag, nadat we een beetje gesetteld waren besloten we met de trein naar Bondi Beach te gaan. Het openbaar vervoer in Australië is verbazingwekkend goedkoop en je kunt bijna overal gemakkelijk komen. Op zondag kun je zelfs onbeperkt reizen voor $2,80! ook zijn de treinen veel ruimer en is er geen 1e of 2e klasse, daar kan Nederland nog een voorbeeld aan nemen. Binnen 10 minuten waren we bij het strand, we stapten uit en zagen meteen het strand. We hebben er de hele middag rondgelopen, het was echt heel mooi. Ook hebben we daarna samen nog een hamburger gegeten met uitzicht op de zee. Tegen een uur of 7 gingen we terug naar ons hostel. Eenmaal aangekomen op het station liepen we letterlijk tegen een aantal dingetjes aan. Alles is links, dus iedereen loopt ook links, de roltrappen moet je op aan de linkerkant, en wanneer je over wilt steken komen de auto’s van de andere kant. Een beetje gênant was het eerst wel om vol tegen de menigte in de lopen, maar gelukkig ben ik er nu al aardig aan gewend. We gingen op tijd slapen, omdat we zondag naar de Harbour Bridge, het Opera House en Manly beach wilden met de ferry. Het was echt prachtig om te zien, vooral het besef dat je het echt ziet en het geen plaatje van Google is.

Maandag zou het tijd zijn om werk te zoeken, maar hier kwam even iets tussen. We kregen namelijk een heel mooi aanbod om op surfkamp te gaan. Ik was het sowieso al van plan, dus wanneer ik de mooie verhalen hoorde was ik meteen om. En ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. Het was echt één van de tofste weken die ik tot nu toe heb meegemaakt. We werden maandag ochtend om 9 uur voor ons hostel met de bus opgehaald om vervolgens door te rijden naar Gerroa, een kleiner plaatsje dat 2 uur rijden van Sydney af ligt. We kwamen aan en de sfeer was meteen super! Surfcamp zelf zag er leuk uit, allemaal gekleurde hutjes die in een vierkantje waren geplaatst met in het midden een aantal picknicktafels. In de middag begonnen we meteen met de eerste les, de surfinstructors waren allemaal toppers, mega gemotiveerd en ik heb er niet eentje chagrijnig gezien. Iedere dag kwamen ze weer met veel energie en goede zin lesgeven, super leuk! Onze groep van 50 werd in twee tijdsgroepen verdeeld. De ene groep begon ‘s ochtends om 7 uur en de andere groep om 9 uur, de volgende dag wisselde dit weer. We begonnen met ‘brekky’ we konden toast met jam of cornflakes met melk pakken. Een uurtje later was het tijd voor de ‘wetty’s’ oftewel wetsuits, dat was het mindere moment van de dag. De wetsuits hadden de hele nacht buiten gehangen dus ze waren nat en ijskoud wanneer je ze aan moest trekken, brr. Gelukkig gingen we daarna meteen naar het strand om een warming up te doen en kregen we een korte theorie les. De twee groepen werden tijdens de lessen in twee nog kleinere groepen verdeeld, met per groep twee surfinstructors. Na ongeveer twee uur surfles kregen we een goed verzorgde lunch, hadden we een uurtje pauze en daarna gingen we meteen weer het water in. Na de les in de middag kregen we avond eten en gingen we met z’n allen wat drinken en de foto’s bekijken die tijdens de surflessen werden gemaakt. Erg lachwekkend en super gezellig! Een week om nooit te vergeten, ik heb hier zo veel leuke mensen leren kennen en het surfen is erg gaaf. Zo heb ik Carina leren kennen, een meisje uit Oostenrijk met een erg geinig accentje en Marie uit België, onze favoriete belg. Samen met hen en de meiden die ik al kende uit Nederland sliep ik in een hutje en was het elke dag weer lachen.

Eenmaal terug in Sydney ging ik met twee vriendinnen uit Nederland naar een hostel net buiten het centrum, hier bleven we drie dagen, om even voor ons zelf te bedenken wat we daarna wilden gaan doen. Prima hostel, alleen jammer dat er geen reling aan de zijkant van het stapelbed zit. Daar ging ik hoor, midden in de nacht, mijn roommates zaten allemaal rechtop in bed, oops, my bad!

Ik heb goed nagedacht over waar ik graag zou willen werken en het was eigenlijk wel snel duidelijk voor mij, ik vind Sydney een hele mooie stad en er is veel te zien, maar toch vond ik het er net iets te druk en misschien wel net iets te strak en netjes. Ondertussen hoorde ik veel verhalen over Melbourne, the Artcapital of Australia. Ook waren hier veel banen beschikbaar. Afgelopen dinsdag heb ik mijn spullen weer bij elkaar gepakt en mijn Nederlandse en Belgische maatje(s) in Sydney achtergelaten om naar mijn volgende locatie te vliegen, MELBOURNE.

Tegen de avond kwam ik aan bij mijn hostel, nadat ik mijn spullen op mijn kamer had gezet ben ik een rondje door de stad gaan lopen. Meteen was ik blij met mijn keuze, overal staan mensen muziek te maken, met een mooie gitaren en een microfoon, maar ook staan er mensen te drummen op emmers en containers. Mensen zijn hier (over het algemeen) aardig tegen elkaar, erg behulpzaam. Iedere dag zie ik wel mensen naast zwervers gaan zitten om een praatje te maken en een broodje aan te bieden. Ook dit vond ik best bijzonder, op een goede manier. Melbourne is nog steeds erg druk, maar toch heeft het een relaxte sfeer. Ik ben hier nu bijna een week en samen met een groepje mensen uit Engeland die ik hier in het hostel heb leren kennen heb ik het erg naar mijn zin. Gisteren heb ik mijn Barista certificaat gehaald en dinsdag hoop ik ook mijn RSA te halen. Ik heb al een aantal leuke baantjes voorbij zien komen en al voor een paar baantjes gesolliciteerd, hopelijk vind ik snel een baantje om te sparen voor mijn trip langs de oostkust. Maar nu echt

See ya,

Marieke

Het begin van mijn reis

Heii allemaal,

Ten eerste wil ik iedereen even bedanken voor de leuke en lieve reacties! Super dat jullie mij willen volgen!

Het wordt tijd om weer eens een verhaal te schrijven, al weet ik moeilijk waar ik moet beginnen. Laat ik maar beginnen bij Schiphol, afscheid nemen. Bah, dat is toch helemaal niks voor mij, na 2 uur in het vliegtuig en 2 pakken zakdoekjes verder besloot ik om maar eens een grappige film te gaan kijken en dat hielp! Ik heb ‘I feel pretty’ gekeken, echt een aanrader trouwens. Na ik de film had gekeken en een beetje bij kwam besefte ik opeens weer wat ik aan het doen was en begon ik er meer en meer zin in te krijgen! Maaar, het werd nog beter wanneer de stewardessen eten kwamen brengen in het vliegtuig! Het was eigenlijk helemaal niet zo lekker en ik mocht de helft niet hebben, maar dat vond ik zo gaaf!! Ik was helemaal gelukkig met mijn bakje sla. Eindelijk snapte ik wat Kraantje Pappie bedoelde, liefde hangt echt in de lucht.

De eerste vlucht was prima, heel rustig en in Dubai stapten we over op het volgende vliegtuig. ‘Prima’, dacht ik, maar dat viel tegen. Er zat een vrouw naast mij, best aardig, maar ze had door dat ze gratis wijn kon krijgen in het vliegtuig. Om de 5 minuten moesten we weer opstaan omdat zij naar de wc moest, grr.. heel irritant.

Na een veel te lange vlucht waren we dan eindelijk in Singapore, we konden onze tassen ophalen en werden met een bus naar ons hotel gebracht, heel fijn! Ik was erg moe van de reis, dus het liefst wilde ik meteen slapen, toch gingen we nog even de stad in om wat te eten. Toen we terug kwamen op onze kamer moesten we natuurlijk ook nog even bijkletsen, ik zat op een kamer met Mika en Jasmijn, super leuke meiden! Veel te leuk ook, want we waren zo lang wakker gebleven dat we ons de volgende ochtend versliepen en het ontbijt misten.. kon ook weer niet anders. Super handig. We hadden een uur om ons klaar te maken voor de stadstour en wauw, wat was die gaaf! Wat me opviel is dat het verschil tussen arm en rijk mega is, aan de ene kant staan huisjes die, voor mijn gevoel, met een klein zuchtje wind om gaan vallen, maar aan de andere kant staan mega flatten en superdeluxe gebouwen. Als je ooit voor de architectuur gaat, dan is Singapore ook een aanrader! Die middag hebben we de leukste en mooiste plekjes gezien, ik heb een paar foto’s toegevoegd waarop je dit kunt zien. (Als ze willen laden, want het duurt echt heel lang)

In de avond was het zo ver.. terug in het vliegtuig en op naar onze eindbestemming, SYDNEY. Met heel veel geluk zat ik naast Bianca, een leuke meid uit Ruurlo. De vlucht ging erg snel en voor ik het wist waren we er. Eerst nog een klein stukje met de bus naar het hostel. Eenmaal bij het hostel aangekomen was ik (nog) topfit na een nacht zonder slaap. Omdat we even moesten wachten op onze kamers zijn we met een groepje door Sydney gaan lopen en jezus, dat is wel ietsje groter dan Vragender. Emma en ik hebben onderweg al eens goed geoefend op ons Australische accent, maargoed dat wil nog niet echt lukken. Yes, eindelijk konden we naar onze kamers, het is een kamer met 3 stapelbedden en het zit vrij dicht bij de douches, dus ik ben meteen maar even gaan douchen. Heel chill, maar toen sloeg de vermoeidheid toe. Als groep hadden we afgesproken niet te gaan slapen, want we willen geen jetlag! Dus wanneer ik alleen maar het woord ‘slapen’ liet vallen werd ik al door de rest op mijn plek gezet. Half 3, de work and travel company kwam ons helpen met het activeren van onze nieuwe simkaarten en stuurden ons ‘even’ naar de bank om de bankrekening te openen. Dat duurde dus echt mega lang, iedereen had het zin er af, ook de helft had geen zin om nog te koken dus kochten we een bakje noedels als avond eten. Beetje warm water erbij en klaar, Ideaal! Het was een hele lange en vermoeiende dag, na 1 wijntje zijn we gaan slapen.

Vannochtend werd ik wakker, meteen klaarwakker en keek ik op mijn telefoon ‘4:45’ nice. Toch kon ik niet meer in slaap komen. Het is hier nu al 15 september, duss Bas is jarig! Gefeliciteerd maatje, ze zullen nu vast een mooi bord in de tuin aan het zetten zijn. Super leuk!
Inmiddels is het bijna 6 uur en ga ik na het plaatsen van dit verhaal toch nog maar even slapen. Vandaag wordt weer een lange dag met een oriëntatie door de stad en veel informatie. Ook moet ik opzoek naar werk, ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan.

Tot laterr!

Marieke

Het is bijna zo ver!

Goedemorgen,

Vandaag is het dan zo ver, vanavond om 10 voor 10 stijgt het vliegtuig op en vlieg ik all the way to Australia. Eerst hebben we een tussenstop in Dubai en dan vliegen we door naar Singapore, hier krijgen we een stadstour en een overnachting in een hotel. Heel gaaf en het breekt de lange reis een beetje! Ik vind het nog maar een raar idee dat ik daarna meer dan een half jaar niet terug naar huis ga, het voelt alsof ik over een weekje gewoon weer terug kom. Misschien maar goed ook, want echt spanning is er nog steeds niet! Ik heb er zin in! Gisteren heb ik al mijn spullen in mijn backpack geduwd, ik denk dat ik geen beter woord kan gebruiken dan geduwd. Het paste allemaal prima tot de grote badhanddoek er bij in moest. Niet erg handig, maar het moet toch echt mee. Na een paar uur had ik dan toch alles bij elkaar en nu kan het beginnen. Op avontuur met de rugzak, maar dit keer zonder de meiden en met een iets grotere rugzak dan onze kermis variant.

doeidoei, hopelijk zie ik jullie terug op mijn blog voor het volgende verhaal!

Marieke